დიდხანს ვუყურებდი წიგნის მაგარ ყდაზე ამოტვიფრულ ასოებს. თვალი გამშტერებოდა და გადაშლაც მეშინოდა. მეშინოდა სიმართლის, სიცრუის, სახეში მოხლილი შელამაზებული რეალობის.
და საერთოდ მეშინოდა.
არც ისე ტყავის ხელთათმანი მეცვა. ვერ ვიტან, ისედაც მუდმივად გაყინულ ხელებს უფრო მითოშავს და მერე დიდხანს ვეღარ ვგრძნობ.
ამ, არც ისე ტყავის ხელთათმანიანი ხელით უფრო გამიჭირდა წიგნის გადაშლა. კბილები ჩავჭიდე მეორე და მესამე თითებს და მოვიგლიჯე.
საშობაო მუსიკით იყო გაყრუებული ქუჩები და მე ისევ ამ მაგარყდიან წიგნს ჩავჩერებოდი. ლამაზი წიგნია, არაფერი დაეწუნება.
ოთახში თავი მოეყარათ ადამიანებს, უხერხული სიჩუმე არ იყო. არც ვინმე საუბრობდა. ამ სიჩუმეს უხერხული არ ერქვა. ოთახში თავი მოეყარათ ადამიანებს, რომლებსაც ოდესღაც ერთმანეთი უყვარდათ. ძალიან უყვარდათ. ყოფილი სიყვარულით იყო გაჟღენთილი ყველაფერი. განა უნდოდათ, ფერომონების ამბავი იყო. ყოფილი სიყვარული.
ფერომონები და უსასრულობაში გამავალი წითელი ხაზი.
წითელი ავის მომასწავებელია. მეც წითელი ვარ. აი ასე. ადამიანები რომ ფერები ვიყოთ, მე, არც ისე ტყავისხელთათმანიანი, წითელი გოგო ვიქნებოდი. საშიში, ავი და მოსარიდებელი. ზედმეტად ავი და საშიში სუნი მაქვს. რეპელენტების დიდი დოზის ბრალია. და აფრთხობს ყველას ეს ჩემი შიშის სუნი.
ცუდად გვესმის ერთმანეთის. ან საერთოდ არ.
არაუშავს, ნელ-ნელა მივეჩვევით. მივეჩვევით, რომ სინამდვილეში არავის ესმის ერთმანეთის.
ოთახში თავი მოეყარათ ადამიანებს, რომელთაც ოდესღაც ერთმანეთი ძალიან უყვარდათ.
ამ სიჩუმეს უხერხული არ ერქვა.
